Medal of Honor Heroes
PlayStation Portable jest domem dla wielu świetnych gier z szerokiej gamy gatunków; jednak żadna z tych wspaniałych gier nie jest strzelankami pierwszoosobowymi. Brak drugiego pendriala w systemie i niemożność znalezienia przez programistę łatwego do opanowania schematu sterowania sprawiły, że PSP przestało być maszyną przeznaczoną do tego, by nigdy nie mieć świetnej strzelanki pierwszoosobowej. Jeśli Medal of Honor Heroes jest jakąś wskazówką, nie straciła jeszcze nadziei. W grze Heroes firma EA Canada stworzyła świetną przenośną wersję serii Medal of Honor. Chociaż nie jest to doskonałe, jest to najbardziej przyjemny FPS, aby jak najlepiej wykorzystać PSP.
Medal of Honor opowiada historię trzech żołnierzy, z których wszyscy pojawili się w poprzednich grach Medal of Honor. Opowieść przedstawia krótkie, opowiadane czarno-białe klipy filmowe z II wojny światowej, a zamówienia są wydawane za pomocą notatek na maszynie. Każdy żołnierz ma własną kampanię podzieloną na pięć osobnych misji, co daje łącznie 15 punktów w grze. Kampania sierżanta Johna Baker’a (Medal of Honor Allied Assault) ma miejsce we Włoszech, gdzie należy zdobyć maszynę Enigma, wysadzić latarnię morską, wyzwolić małe miasteczko i wiele więcej. Porucznik Jimmy Patterson (Medal of Honor i MOH Frontline) stacjonuje w Holandii, gdzie kradniesz ważne dokumenty i odzyskasz kilka obszarów od Niemców. W ostatnich pięciu misjach gry wykorzystano wyczyny porucznika Williama Holta (MOH European Assault) w Belgii. Zostanie ci powierzone zdobycie i utrzymanie bazy rzeki, odzyskanie utraconych dokumentów, zabicie wielu żołnierzy, a na koniec zniszczenie niemieckiego centrum dowodzenia. Nigdy właściwie nie komunikujesz się z nikim, a wyniki udanej misji są nienamacalne, wyjaśnione ci tylko w notatkach, więc nigdy nie masz poczucia, że jesteś kimś innym niż bezimiennym chrząknięciem, którego zadaniem jest niewiele więcej niż strzelanie do wszystkiego widok.
Trochę czasu zajmuje przyzwyczajenie się do domyślnego schematu sterowania i ma kilka niedociągnięć, ale ogólnie działa całkiem przyjemnie. Poruszasz się za pomocą drążka analogowego i celujesz / rozglądaj się za pomocą przycisków twarzy. Jeśli chcesz szybko się odwrócić, dwukrotne dotknięcie kwadratu lub koła przyspieszy proces, ale nadal nie jest wystarczająco szybki, abyś nie stracił dużo zdrowia, gdy zostanie zaatakowany od tyłu. Prawy przycisk na ramieniu wystrzeliwuje broń, a gdy poczujesz potrzebę uderzenia celu, szybkie dotknięcie przycisku lewego ramienia wykonuje atak w zwarciu, a przytrzymanie go powoduje wyświetlenie broni. Pad D wykonuje wiele różnych funkcji, takich jak przeładowywanie, zmiana broni, skulenie i używanie pakietów zdrowia. Możesz nawet sprintować na krótkich dystansach, dwukrotnie naciskając prawy drążek analogowy, ale jesteś ograniczony do krótkich serii. Nigdy nie będziesz musiał tego robić nawet raz, ale jeśli chcesz jechać, możesz skoczyć, naciskając przycisk wyboru. Kilka ruchów, takich jak zmiana broni i sprint, trudno jest szybko oderwać, ale są one wyjątkiem, a nie regułą. Dostępne są trzy alternatywne schematy sterowania, z których jeden ogranicza ruchy do przycisków twarzy i pozwala rozglądać się za pomocą analogowego drążka.
Na dobre i na złe misje Heroes są mniej złożone niż to, co jest typowe dla serii na konsolach. Każda misja składa się z głównego celu (celów) oraz wielu celów drugorzędnych, które niemal zawsze wymagają od ciebie znalezienia jakiegoś dokumentu. Tylko podstawowe cele muszą zostać wykonane, aby ukończyć poziom, nawet na najtrudniejszych trudnościach. Ukończenie dodatkowych zadań da ci wyższy medal po ukończeniu poziomu, a te z kolei odblokują postacie do wykorzystania w grze wieloosobowej. Dla głównych celów nie ma zbyt wiele różnorodności. Czasami musisz przejąć kontrolę nad danym obszarem, stojąc w pobliżu flagi przez pewien czas i musisz to zrobić w kilku różnych obszarach poziomu. Gra zaczyna się powtarzać, gdy musisz dwukrotnie przechwytywać każdy obszar, ponieważ procesor odzyska obszary. Innym razem po prostu musisz zabić wszystkich w danym obszarze lub dotrzeć do punktu zaznaczonego na radarze i nacisnąć na górę D, aby uzbroić bombę. Niestety, to prawie wszystko. Przydałaby się nieco większa różnorodność celów misji.
Mimo że gra jest sztucznie wydłużana z powtarzającymi się celami, Heroes nie jest zbyt długą grą. Większość poziomów można pokonać w ciągu 15 do 20 minut, a to obejmuje ukończenie wszystkich celów dodatkowych. Te krótkie poziomy są świetne, jeśli jesteś w drodze; jednak jest ich tylko 15, więc jeśli masz doświadczenie w strzelankach pierwszoosobowych, cały tryb dla pojedynczego gracza można łatwo pokonać w mniej niż cztery godziny. Jeśli wybierzesz pominięcie celów pobocznych, możesz pokonać grę w mniej niż trzy godziny.
Może być krótki i może być powtarzalny, ale Heroes wciąż sprawia sporo radości. Ponieważ istnieje wiele różnych podziemnych ścieżek, uliczek i skrótów przez domy, istnieje wiele różnych sposobów radzenia sobie z każdym poziomem. Gra zazwyczaj pozwala grać w tempie, w którym czujesz się komfortowo. Jest wystarczająco dużo zestawów ze zdrowiem, że możesz grać agresywnie. Jeśli wolisz podejść do misji nieco ostrożniej, większość poziomów nie ma limitu czasowego, a kiedy jest taki, to jest hojny, więc możesz poświęcić trochę czasu. Istnieje wiele różnych broni rozproszonych pośród poziomów, więc bez względu na to, jaki jesteś graczem, jest tam broń, która pasuje do twoich potrzeb. Jeśli lubisz biegać i strzelać, Thompson lub shotgun spełnią twoje potrzeby. Jeśli jesteś trochę bardziej ostrożny, Garnitur M1 jest skuteczny z dalekiego zasięgu i może się utrzymać, jeśli wpadniesz w ogień. A jeśli jesteś typem, który lubi schować się i odciąć wroga z daleka, jest mnóstwo karabinów snajperskich, które można podnieść (choć strzelanie jest jednym ze słabych punktów kontrolnych i jest raczej trudne).
Mimo że kontrolki są solidne, nadal nie są tak elastyczne, jak na konsolach, więc proste procedury sztucznej inteligencji żołnierzy wroga są doceniane. Są odporni na ataki i będą szukać schronienia, jeśli będzie dostępne, ale wciąż jest wiele przypadków, w których ślepo szarżują do pokoju, a czasami po prostu biegają tam iz powrotem. Wydaje się, że mają talent do likwidacji linii ognia, więc rzadko trzeba spędzać dużo czasu, dostosowując swój cel. Niestety, żołnierze, którzy towarzyszą wam w bitwie, są tak samo niedorozwinięci umysłowo. Rzadko szukają schronienia i nie mają skrupułów stojąc w odległości kilku stóp od wielu wrogich żołnierzy, aby zostać postrzelonym w twarz. Twoi towarzysze nie boją się granatów ani materiałów wybuchowych. Możesz kopać granaty, naciskając na pad, ale często kopiesz je w kierunku innego żołnierza, który po prostu stoi tam, nie zauważając zbliżającego się zagłady.
W grze jest olbrzymia ilość przycinania, a chociaż okazjonalne przykłady można wybaczyć, jest to dość powszechne, ponieważ ma wyraźny negatywny wpływ na rozgrywkę. Granaty, które eksplodują po drugiej stronie ściany, mogą cię zranić, a żołnierze rutynowo biegną przez ściany. Często zdarza się chodzić po pustym obszarze, tylko po to, by nagle ogarnąć się ogniem nieprzyjaciela. Winowajcą jest dość często żołnierz w innym pokoju, który ma zdolność nie tylko oglądania przez ściany, ale także wkładania w nie swoich rąk i nóg. Możesz strzelać do przestępców, wskazując wszelkie odsłonięte kończyny, ale czasami po prostu nie możesz ich znaleźć, a to jest niesamowicie frustrujące, że umierasz z powodu kiepskiego programowania.
Bohaterowie mają wiele opcji dla wielu graczy dostępnych zarówno w grach ad hoc, jak iw grach infrastrukturalnych. Ad-hoc pozwala maksymalnie ośmiu graczy walczyć ze sobą lokalnie. Odtwarzanie gier nie jest obsługiwane, więc każdy gracz będzie potrzebował własnej kopii gry, aby dołączyć do zabawy. Nawet przy pełnych ośmiu graczach, duże poziomy kończą się pustką, a skończysz spędzać więcej czasu szukając ludzi do strzelania, niż wydasz na ich wykonanie. Gra w infrastrukturę oferuje te same tryby gry i jest bardziej ekscytującym doświadczeniem dzięki obsłudze nawet 32 graczy w grze naraz. Możesz utworzyć sesję dla maksymalnie ośmiu graczy na PSP, ale jeśli chcesz stworzyć grę dla więcej niż ośmiu osób, musisz pobrać oprogramowanie ze strony internetowej gry i użyć komputera jako serwera gry. Program pozwala ustawić rotację mapy, a także pozwala ustawić hasło, aby ograniczyć grę do znajomych lub członków klanu.
Po przejściu przez uciążliwy początkowy proces logowania EA, wejście w mecz jest tak proste, jak znalezienie gry z otwartym slotem. Możesz nawet dołączyć do trwających konfliktów. Gdy jesteś w grze, musisz tylko wybrać strony, wybrać mundur i wybrać broń. Do wyboru jest sześć różnych typów gier wieloosobowych. Jedynym trybem free-for-all jest standardowy deathmatch, a pozostałe tryby są oparte na zespołach. W trybie rozbiórki jedna drużyna próbuje wysadzić jeden z dwóch celów, podczas gdy druga drużyna próbuje ich powstrzymać – albo przez zabicie wszystkich, albo przez rozbrojenie bomby. Infiltracja to gra przechwytująca flagę, a pozostałe tryby są podobne, ponieważ głównym celem jest przejęcie kontroli nad niektórymi obszarami mapy. Gra online jest przyzwoita, przynajmniej w porównaniu do wielu innych gier na PSP, ale utrudnia ją wiele problemów. Na początek nie ma czatu głosowego – możesz komunikować się tylko za pomocą wiadomości tekstowych. Utrudnia to koordynację wszelkiego rodzaju gry zespołowej. Wygląda na to, że gra działa płynnie przez większość czasu, ale niezwykle trudno jest strzelać do każdego, kto znajduje się w odległości większej niż kilka metrów, ponieważ gracze są znacznie szybsi i bardziej sprytni niż wolno poruszający się żołnierze CPU z trybu dla jednego gracza. Część tego można również przypisać opóźnieniu spowodowanemu przez graczy z marnymi połączeniami. Nierzadko zdarza się, że nagle kończysz życie, a gra deklaruje, że się zabiłeś – nawet jeśli po prostu stoisz w pobliżu.
Jeśli grasz w pojedynkę i nadal chcesz korzystać z trybu dla wielu graczy, tryb walki utworzy Ci pojedynek na śmierć z maksymalnie 16 przeciwnikami sterowanymi przez procesor. Ta gra nie jest zbyt skomplikowana, a gra ma denerwujący zwyczaj odradzania się przed jednym lub wieloma wrogami, którzy są zbyt szczęśliwi, aby zdmuchnąć ci głowę, ale jest to fajna gra krótkich serii i dobra gra dla wielu graczy.
Wizualizacje Heroes są dobre, ale wymagają więcej polerowania. Liczba klatek na sekundę jest stabilna, nawet na poziomach ze śniegiem i deszczem – choć w trakcie gry wieloosobowej zachowuje się chwiejnie – i jest wystarczająco szybka, aby nie czuć się tak, jakby twoja postać brnęła w błocie. Efekty nie są uderzające w porównaniu z poprzednimi medalami Honorowego Honoru na konsole, ale w przypadku gry na PSP są imponujące. Granaty eksplodują błyskiem i chmurą czarnego dymu, karabiny iskrzą się i wyrzucają puste muszle, gdy strzelają, a błędne strzały pozostawiają dziury po pociskach w ścianach. Animacja żołnierzy wroga może wykorzystać trochę pracy. Nie mają zbyt wiele animacji przejścia, a ze względu na minimalny efekt strzelania na ich ruchy, bardzo trudno jest stwierdzić, czy kule trafiają w cel, szczególnie z dystansu.
Poziomy są przyzwoitej wielkości, ale nie mają ogromnej ilości szczegółów. Dla każdej latarni górującej nad oświetloną księżycem plażą, znajduje się brzydki, nieokreślony budynek, w którym znajduje się tylko kilka skrzyń. Tekstury są rozmyte i powtarzalne. Znajdziesz ciężarówki, samoloty i czołgi rozrzucone po różnych poziomach, ale nie można ich prowadzić, nie ruszają się, a nawet nie możesz ich wysadzić. Po pomyślnym ustawieniu i zdetonowaniu ładunku w latarni morskiej, to rozczarowanie, że nie spadnie. Zamiast tego usłyszysz wybuch bomby, gra powie Ci „misja wykonana”, a gra zanika wraz z latarnią stojącą wysoko, nieskalaną przez twoje niszczycielskie wysiłki.
Jedną z atrakcji Medal of Honor Heroes jest jego audio. Główny motyw orkiestrowy jest wspaniały i wprowadza Cię w nastrój walki. Byłoby wspaniale mieć muzykę na poziomach, przynajmniej w napiętych sytuacjach, ale jedyny raz, kiedy słyszysz, jest w menu. Wszystkie wybuchy i efekty wystrzałów, jakich można się spodziewać po grze World War II, są tutaj, ale to dźwięki otoczenia sprawiają, że gra jest tak intensywna. Nawet jeśli nie strzelasz z broni, dźwięki wojny są wszędzie. Twój sprzęt trzęsie się w biegu, żołnierze wołają o pomoc, a odległe odgłosy ognia moździerza i samoloty latające nad głową wypełniają powietrze.
Gdyby miał więcej głębi, Medal of Honor Heroes byłby świetną grą. Niezależnie od tego, jak je potrząśniesz, dzięki jednominutowej historii, która trwa zaledwie cztery godziny, gra kończy się zbyt szybko. Nawet przez tak krótki czas nie udaje mu się zachować świeżości. Jeśli planujesz spędzić dużo czasu w Internecie, prawdopodobnie otrzymasz od Heroes pieniądze warte swojej ceny. Ale jeśli zamierzasz trzymać się głównie trybów kampanii i potyczek, cena 40 USD jest mniej uzasadniona.
